Ποιος είναι αυτός ο ήλιος;

Ο ήλιος για άλλη μια φορά ξεπρόβαλε απ’ την πλευρά που μας είχε συνηθίσει, στην ώρα που μας είχε συνηθίσει και όλα φαίνονταν πως θα έχουν μία φυσιολογική έκβαση. Κάτι μέσα μου όμως (ίσως το μητρικό μου ένστικτο, ίσως ο Πακιστανός που ξέχασα χθες το βράδυ στα βάθη του πρωκτού μου να παριστάνει τον Ζακ Υβ Κουστώ, ίσως ο φύλακας άγγελός μου, ίσως ο Τζον Μπον Τζόβι ο οποίος πάντα έχει μια θέση στην καρδιά και τα όνειρά μου) μου έλεγε πως θα ζούσα κάτι διαφορετικό. Πως όμως και που, δε μου είπε κανείς. Κανείς ρε γαμώ το. Βγήκα λοιπόν έξω, πήρα τους δρόμους και τα βουνά, λιβάδια και λαγγάδια, πορτοκαλαιώνες, στέππες και τούνδρες μέχρι που την πάτησα. Ήταν εκθαμπωτική, ξανθιά, προκλητική χωρίς να καταντά χυδαία, έξω καρδιά, μέσα σπληνάντερα, πιο πέρα ένας θεός ξέρει. Γλίστρισα όμως και την καταράστηκα. Ποιος παλιάνθρωπος πετάει τις μπανανόφλουδες όπου βρει; Ποιος ευθύνεται για την τρύπα του όζοντος και ποιος για την πτώση του χρηματιστηρίου; Για τις ηθικές αξίες δε θα μιλήσω. Όχι. Όχι στην ίδια σελίδα που υπάρχει ο Μπον Τζον Μπόβι! Ου ουουου, σι’ζ ε λιτλ ράναγουεη.

Ο ήλιος στεκόταν στο θρόνο του και με κοιτούσε χαμογελαστός. «Άντε γαμήσου ρε» του φώναξα και κλείστηκα για ακόμα μία φορά στην πυρηνική μου λατέρνα αγναντεύοντας το αύριο. Ίσως συμβεί κάτι διαφορετικό αύριο. Μπαααααααααααααααααααα.