Μερικές grind ιστοριούλες

Η γεύση του ουρανού: εισαγωγή στο δράμα

Η πόρτα άνοιξε απότομα τα πόδια της σαν να ήταν έτοιμη να υποδεχθεί υπουργική συνάντηση, απ’ αυτές που καθορίζουν πόσο μίζερα θα ζούμε και φέτος. Ο ήλιος έξω σκόρπιζε το φως του απλόχερα και τα κουνάβια έμεναν άπλυτα μα ακόμα αγέρωχα. Η Κούλα ήταν σκέτος πειρασμός μέσα από τα φαρδιά της βλέφαρα που είχε αγοράσει από το υποκατάστημα της ΝΙΚE στο Χεζολίθαρο. Την πλησίασα και έγλυψα το πάνω μέρος της παλάμης της. Είχε ιλαρά. Ο Καββαδίας δεν περνούσε ποτέ από το χωριό τους. Απλά έστεκε στην κορφή του λόφου που έβλεπε στο μπαλκόνι που άπλωνε η Κούλα τα βρεγμένα στρινγκάκια της και έριχνε μανιωδώς πασιέντζες σε όποιον τον πλησίαζε. Ένα βράδυ, καθώς η Κούλα χόρευε χασαποσέρβικο στη δίσκο του χωριού κατάπιε την κλειτορίδα της και πέθανε ακαριαία. Κανείς δεν κατάλαβε πως και γιατί. Τι θες τώρα; Απλά πέθανε. Ντεθ.

Τα φτερά του κύκνου: Το μυστήριο αποκαλύπτεται

Η πόρτα άνοιξε απότομα το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της στη σελίδα 156 ενώ παράλληλα την είχε πάρει ο ύπνος από το μεσημέρι. Πολλοί ρώτησαν για το περιεχόμενο της σελίδας. Περίεργοι άνθρωποι. Μετά από λίγο όμως εμφανίστηκαν και τα όργανα της τάξεως. Η είσοδός τους ήταν εντυπωσιακή με τον Τσαικόφσκι να εντείνει την αγωνία των παρευρισκόμενων. Το ακροατήριο έστεκε άλαλο από τη συγκίνηση. Άλαλη και η Κική, η κομμώτρια του χωριού. Ο μεγάλος συνθέτης όμως ξαφνιάζοντας παρόντες και μη, έβγαλε το παλιό του κοστούμι από τη μπετονιέρα και με το δίκανό του πολτοποίησε το πρόσωπο της. Με χατζηνικόλεια ψυχραιμία τότε, οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ έκρυψαν το πτώμα και έσβησαν το γεγονός από τη μνήμη των μαρτύρων χρησιμοποιώντας τεχνολογία από το διαστημόπλοιο των ΕΛ που βρέθηκε στο υπόγειο ενός ευρωβουλευτή μας. «Μα... τι ιστορία είναι αυτή, πέθανε η Κική;» απόρησε ένας περαστικός. Απλά πέθανε. Ντεθ.

Είδα τον έρωτα πάνω σ' ένα φτερό: Η κορύφωση του δράματος

Η πόρτα άνοιξε και η κάμερα έπεσε αμέσως πάνω στη Βιολέτα η οποία στεκόταν μπροστά στον καθρέπτη της και κοιτούσε το γυμνό της κορμί που άρχιζε να θυμίζει σιγά σιγά γυναίκα. Το στήθος της δειλά άρχιζε να εμφανίζεται αν και η δειλία αυτή με το πέρασμα του χρόνου εξαφανιζόταν. Ήταν μόνη στο σπίτι και αισθανόταν σαν να έχει ραντεβού για να γνωρίσει τον εαυτό της. Έπιασε τα μικροσκοπικά ακόμα βυζάκια της και προσπάθησε να τα σμίξει για να φανούν μεγαλύτερα. Πόσο θα μεγάλωναν ακόμα; Μακάρι να μη γίνουν τόσο μεγάλα σαν της μαμάς. Η φίλη της η Κατερίνα φορούσε ένα σουτιέν που τα έκανε να φαίνονται αρκετά μεγαλύτερα. Δεν ήταν ανάγκη. Ήθελε όμως να ωριμάσει το σώμα της συντομότερα. Να την κοιτούν τα αγόρια. Άραγε τι θα σκέφτονταν τα αγόρια του σχολείου γι αυτήν; Οι φίλες της θα χαίρονταν άραγε αν έκανε την πρώτη της σχέση ή μήπως θα άρχιζαν να εμφανίζονται οι πρώτες αντιζηλίες και οι πρώτοι τσακωμοί; Όλα αυτά τα παρατηρούσε σε όλους σχεδόν τους μεγαλύτερους σε ηλικία από την ίδια ανθρώπους. Δεν της άρεσε που ίσως θα χρειαζόταν να ζήσει κάτι αντίστοιχο. Και γιατί άλλωστε; Επειδή γινόταν γυναίκα; Και μάλιστα ωραία γυναίκα. Το γνώριζε και η ίδια και χαμογέλασε πονηρά. Ξάφνου το τηλέφωνο χτύπησε. Η αδερφή της, της ανήγγειλε μια σοκαριστική είδηση. Η γιαγιά τους μόλις είχε πεθάνει.
-Η γιαγιάκα; Μα πώς πέθανε;
-94 χρονών ήταν ρε αδερφούλα, απλά πέθανε. Ντεθ.

Άνεμος: Το τέλος ή μια νέα αρχή;!

Η πόρτα άνοιξε και ο Φρειδερίκος Νίτσε (Φρειδερίκος, από τα Τρίκαλα είναι, σοβαρά) κοιτούσε επίμονα τη γλάστρα που του δώρισε κατά λάθος ο εραστής της υπαλλήλου της εθνικής τράπεζας νομίζοντας ότι ο στοχαστής ήταν άγαλμα κάποιας προιστορικής φιγούρας που έστεκε κει για να μας θυμίζει πόσο κοντά είμαστε στον πίθηκο και ειλικρινά σας μιλώ, αν ήμουν στη θέση του πιθανότατα να έκανα το ίδιο λάθος αν εξαιρέσουμε φυσικά το γεγονός ότι ο Νίτσε έζησε και πέθανε πολλά χρόνια πριν γεννηθώ εγώ.
-Έλα ρε, πέθανε ο Νίτσε; Πώς;
-Ξέρω ‘γω, απλά πέθανε. Ντεθ