Η Κύπρος είναι Κινέζικη

Περίμενα ένα βράδυ το λεωφορείο στο σταθμό της Θεσσαλονίκης διαβάζοντας ένα ηλίθιο περιοδικό, απ’ αυτά της αναμονής, ώσπου παρατήρησα ένα Κινέζο που κοιμόταν δίπλα μου. «Πώς λαγοκοιμούνται οι Κινέζοι», αναρωτήθηκα. «Γιατί είναι τόσοι πολλοί»; Αφήστε την Κύπρο ήσυχη ρε και ελάτε ένας ένας να σας σφάξω όυλους. Το ξέρω ότι ήδη τρέμετε. Κι εγώ μια μέρα βρίζοντας τη φάτσα μου στον καθρέφτη, έχεσα τις κάλτσες μου. Για καλή μου τύχη όμως ήταν καφέ χρώματος και δε λερώθηκαν. Τρελή πατέντα την οποία πούλησα στην τηλεμάρκετινγκ και έβγαλα εξίσου τρελά γκαφρά τα οποία εξαργύρωσα αμέσως σε πασατέμπο. Την ψυχή μου όμως πώς θα την καθαρίσω; Στην τελευταία μου εξομολόγηση, ο ιερέας πριν με βιάσει με έβαλε να καταπιώ ένα μπουκάλι τουμποφλό ο οποίος (ο μποφλός) το παρέδωσε αδιαμαρτύρητα ο παλιοκαριόλης. Το αποτέλεσμα ήταν να κλάνω μπουρμπουλίθρες ασταμάτητα. Για καλή μου τύχη πάντως πράκτορες της Σία Ειέη ήταν κοντά και με φτερά στα πόδια με μετέφεραν με υποβρύχιο στο πλησιέστερο νοσοκομείο πριν καν προλάβω να πω το πάτερ ημών ανάποδα στα αρχαία ισλανδικά. Στην αρχή ήταν πολύ βαρετά οπότε αποφάσισα να πλέξω πουλόβερ για το Βαγγέλη, ένα πανέμορφο και συνάμα υπέρτριχο κύπριο ινδουιστή μοναχό που αποφάσισε να συνεχίσει την ιεραποστολή του στην Αλάσκα. Μετά ήρθε ο ξαδερφός μου ο Θανάσης στο νοσοκομείο και μου έφερε λουλούδια. Η απροσδόκητή του επίσκεψη με κατέπληξε και τα λουλούδια ήταν πανέμορφα μέχρι τη στιγμή που έκανα τα λάθος και τα δοκίμασα. Ήταν εντελώς άνοστα, γι αυτό του πέταξα την πάπια μου στο πρόσωπο. Ο πούστης όμως έσκυψε έγκαιρα και η πάπια βγαίνοντας από το ανοιχτό παράθυρο έκανε μια βόλτα πάνω από την πόλη, αγόρασε ένα παντελονάκι για 189 μόνο ευρόπλα και μές την ευτυχία της έπεσε πάνω στο Φοίβο και τον πότισε με τα ούρα μου μα και έμπνευση. Με τα μαλλιά του κίτρινα από τα υγρά προϊόντα της πρωινής μου απέκκρισης, επέστρεψε στο άνδρο του όπου και συνέθεσε ένα άσμα για την Δέσποινα Βανδή. Δε μπορώ να σας αποκαλύψω ποιο τραγούδι είναι, σας λέω μόνο ότι το ρεφρέν του αποτελείται από δύο (2) μόνο γράμματα. Μ’ αυτήν του την κίνηση δημιούργησε σχολή στο χώρο της εμπορικής μουσικής με καλύτερους μαθητές του τους Cannibal Corpse οι οποίοι χωρίς βέβαια να φτάνουν το μεγαλείο του Λούντβιχ Βαν Φοίβου, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν καμιά δεκαριά δίσκους με μοναδική φράση που τραγουδιέται (λέμε και καμιά μαλακία να γεμίσει το άρθρο) να είναι η εξής: Γουρ, γουρ, γουρ. Θεοί! Ιδιαίτερα το ντεμπούτο τους σπέρνει! Τα σεντόνια μου όμως παραμένουν κίτρινα και το σύνθημα που βλέπετε στον τίτλο του διηγήματος είναι χαλαρά το καλύτερο σύνθημα όλωνε των εποχώνε. Γαία!