Μερικές grind ιστοριούλες

Η γεύση του ουρανού: εισαγωγή στο δράμα

Η πόρτα άνοιξε απότομα τα πόδια της σαν να ήταν έτοιμη να υποδεχθεί υπουργική συνάντηση, απ’ αυτές που καθορίζουν πόσο μίζερα θα ζούμε και φέτος. Ο ήλιος έξω σκόρπιζε το φως του απλόχερα και τα κουνάβια έμεναν άπλυτα μα ακόμα αγέρωχα. Η Κούλα ήταν σκέτος πειρασμός μέσα από τα φαρδιά της βλέφαρα που είχε αγοράσει από το υποκατάστημα της ΝΙΚE στο Χεζολίθαρο. Την πλησίασα και έγλυψα το πάνω μέρος της παλάμης της. Είχε ιλαρά. Ο Καββαδίας δεν περνούσε ποτέ από το χωριό τους. Απλά έστεκε στην κορφή του λόφου που έβλεπε στο μπαλκόνι που άπλωνε η Κούλα τα βρεγμένα στρινγκάκια της και έριχνε μανιωδώς πασιέντζες σε όποιον τον πλησίαζε. Ένα βράδυ, καθώς η Κούλα χόρευε χασαποσέρβικο στη δίσκο του χωριού κατάπιε την κλειτορίδα της και πέθανε ακαριαία. Κανείς δεν κατάλαβε πως και γιατί. Τι θες τώρα; Απλά πέθανε. Ντεθ.

Τα φτερά του κύκνου: Το μυστήριο αποκαλύπτεται

Η πόρτα άνοιξε απότομα το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της στη σελίδα 156 ενώ παράλληλα την είχε πάρει ο ύπνος από το μεσημέρι. Πολλοί ρώτησαν για το περιεχόμενο της σελίδας. Περίεργοι άνθρωποι. Μετά από λίγο όμως εμφανίστηκαν και τα όργανα της τάξεως. Η είσοδός τους ήταν εντυπωσιακή με τον Τσαικόφσκι να εντείνει την αγωνία των παρευρισκόμενων. Το ακροατήριο έστεκε άλαλο από τη συγκίνηση. Άλαλη και η Κική, η κομμώτρια του χωριού. Ο μεγάλος συνθέτης όμως ξαφνιάζοντας παρόντες και μη, έβγαλε το παλιό του κοστούμι από τη μπετονιέρα και με το δίκανό του πολτοποίησε το πρόσωπο της. Με χατζηνικόλεια ψυχραιμία τότε, οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ έκρυψαν το πτώμα και έσβησαν το γεγονός από τη μνήμη των μαρτύρων χρησιμοποιώντας τεχνολογία από το διαστημόπλοιο των ΕΛ που βρέθηκε στο υπόγειο ενός ευρωβουλευτή μας. «Μα... τι ιστορία είναι αυτή, πέθανε η Κική;» απόρησε ένας περαστικός. Απλά πέθανε. Ντεθ.

Είδα τον έρωτα πάνω σ' ένα φτερό: Η κορύφωση του δράματος

Η πόρτα άνοιξε και η κάμερα έπεσε αμέσως πάνω στη Βιολέτα η οποία στεκόταν μπροστά στον καθρέπτη της και κοιτούσε το γυμνό της κορμί που άρχιζε να θυμίζει σιγά σιγά γυναίκα. Το στήθος της δειλά άρχιζε να εμφανίζεται αν και η δειλία αυτή με το πέρασμα του χρόνου εξαφανιζόταν. Ήταν μόνη στο σπίτι και αισθανόταν σαν να έχει ραντεβού για να γνωρίσει τον εαυτό της. Έπιασε τα μικροσκοπικά ακόμα βυζάκια της και προσπάθησε να τα σμίξει για να φανούν μεγαλύτερα. Πόσο θα μεγάλωναν ακόμα; Μακάρι να μη γίνουν τόσο μεγάλα σαν της μαμάς. Η φίλη της η Κατερίνα φορούσε ένα σουτιέν που τα έκανε να φαίνονται αρκετά μεγαλύτερα. Δεν ήταν ανάγκη. Ήθελε όμως να ωριμάσει το σώμα της συντομότερα. Να την κοιτούν τα αγόρια. Άραγε τι θα σκέφτονταν τα αγόρια του σχολείου γι αυτήν; Οι φίλες της θα χαίρονταν άραγε αν έκανε την πρώτη της σχέση ή μήπως θα άρχιζαν να εμφανίζονται οι πρώτες αντιζηλίες και οι πρώτοι τσακωμοί; Όλα αυτά τα παρατηρούσε σε όλους σχεδόν τους μεγαλύτερους σε ηλικία από την ίδια ανθρώπους. Δεν της άρεσε που ίσως θα χρειαζόταν να ζήσει κάτι αντίστοιχο. Και γιατί άλλωστε; Επειδή γινόταν γυναίκα; Και μάλιστα ωραία γυναίκα. Το γνώριζε και η ίδια και χαμογέλασε πονηρά. Ξάφνου το τηλέφωνο χτύπησε. Η αδερφή της, της ανήγγειλε μια σοκαριστική είδηση. Η γιαγιά τους μόλις είχε πεθάνει.
-Η γιαγιάκα; Μα πώς πέθανε;
-94 χρονών ήταν ρε αδερφούλα, απλά πέθανε. Ντεθ.

Άνεμος: Το τέλος ή μια νέα αρχή;!

Η πόρτα άνοιξε και ο Φρειδερίκος Νίτσε (Φρειδερίκος, από τα Τρίκαλα είναι, σοβαρά) κοιτούσε επίμονα τη γλάστρα που του δώρισε κατά λάθος ο εραστής της υπαλλήλου της εθνικής τράπεζας νομίζοντας ότι ο στοχαστής ήταν άγαλμα κάποιας προιστορικής φιγούρας που έστεκε κει για να μας θυμίζει πόσο κοντά είμαστε στον πίθηκο και ειλικρινά σας μιλώ, αν ήμουν στη θέση του πιθανότατα να έκανα το ίδιο λάθος αν εξαιρέσουμε φυσικά το γεγονός ότι ο Νίτσε έζησε και πέθανε πολλά χρόνια πριν γεννηθώ εγώ.
-Έλα ρε, πέθανε ο Νίτσε; Πώς;
-Ξέρω ‘γω, απλά πέθανε. Ντεθ

Με γεύση Στίβεν Σπίλμπεργκ

Προχθές το βράδυ κατά τις δέκα, καθώς κρεμόμουν αμέριμνος από το πολύφωτο που κληρονόμησα από τον τρισπάππο μου το μάγο παρακολουθώντας στο χαζοκούτι τον τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος θηλέων στο σκάβλι (παιχνίδι το οποίο όπως λέει και τ' όνομά του συνδυάζει το τάβλι, το σκάκι και το πινγκ πονγκ - παίζεται με ρακέτες, αλογάκια και ζάρια) με την Ελένη Λουκά να διεκδικεί τον έβδομο δυνεχόμενο τίτλο της απέναντι στην έκπληξη της φετινής χρονιάς Sailor Moon, το τηλέφωνό μου χτύπησε και τα κλάματά του απέσπασαν την προσοχή μου. Με ευλάβεια το πήρα στα χέρια μου να απαλύνω τον πόνο του ώσπου άκουσα τη γνώριμη φωνή του Στίβεν Σπίλμπεργκ να φωνάζει με απελπισία...
Σ.Σ. : - Unbeeliver, Unbeeliver, με ακούς;
UBL: - Σταύρο (τεράστια οικειότητα, τι να λέμε τώρα), που χάθηκες ρε μαλάκα;
Σ.Σ.: - Είμαι απεγνωσμένος φίλε μου. Χρειάζομαι επειγόντως τη βοήθειά σου.
UBL: - Λέγε, τι θες πάλι;
Σ.Σ.: - Έχω στερέψει από έμπνευση. Εντελώς!
UBL: - Σώπα ρε! Τι λες; Πώς κι έτσι;
Σ.Σ: - Φαίνεται ότι οι ιδέες μου δε συγκινούν πλέον ούτε τους αμερικάνους (Υβριδικό είδος μεταξύ homo sapiens sapiens, homo sapiens neaderthalensis και αλογόμυγας στους οποίους κάνουμε τη χάρη να τους θεωρούμε άνθρωπους για να μη γκρινιάζουν - ύστατοι πρηξόρχεις). Κάνε κάτι για μένα, στείλε μου ένα σενάριο. Σε ικετεύω!
UBL: - Ξέρεις καλά φίλτατε Σταύρο ότι δε συνεργάζομαι με το χόλιγουντ και με αντίστοιχους μηχανισμούς προπαγάνδας. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Κλείνω τώρα, βλέπω αγώνα στην τηλεόραση και μ' ενοχλείς.
Σ.Σ.: - Μηηηηηηηηηη! Μην κλείσεις, σε ικετεύω, πες μου μόνο τι είδους ταινία να κάνω για να γουστάρει ο κόσμος.
UBL: - Για το σεξ ρε μαλάκα.
Σ.Σ.: - Λες;
UBL: - Ναι ρε παπάρα. Το σεξ είναι αυτό που θα πουλήσει βρέξει χιονίσει. Σε χριστιανοκρατούμενο κόσμο ζούμε. Αλλά κάνε κάτι τολμηρό, κάτι που θα τραβήξει την προσοχή όλων, κάτί που βρίσκεται στο μυαλό όλων των ανθρώπων αλλά ποτέ στις κουβέντες τους.
Σ.Σ.: - Εννοείς... εννοείς για κοπρολαγνεία;
UBL: - Απ' το στόμα μου το πήρες!
Σ.Σ.: - Είσαι διάνοια Unbeeliver, είσαι ο ήρωάς μου!
UBL: - Μπρίκια κολλάμε;
Σ.Σ.: - Πες μου μόνο μερικούς τίτλους για την ταινία. Χρειάζομαι μια αφετηρία που θα με ωθήσει δυναμικά στην ολοκλήρωση του έργου μου.
UBL: - Θα σου πω μερικούς για να με αφήσεις ήσυχο. Πάρε μολύβι και χαρτί.
Σ.Σ.: - Ακούω.

• Σκατοζωή
• Ο αχόρταγος
• Η γυναίκα με τα καφέ δόντια
• Μου άδειασε το άντερο
• Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα (με συμμετοχή του διάσημου αοιδού)
• Αίμα, διάρροια και ιδρώτας
• Ο χέστης
• Χέσε μέσα μου

Για κακή μου τύχη πάντως, έχασα τα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης αλλά απ' ότι έμαθα αργότερα η Ελένη Λουκά έφερε εφτάρες στο τελευταίο δευτερόλεπτο καταφέρνοντας μ' αυτόν τον τρόπο να ρίξει τη Sailor Moon (τρελό πιπίνι το οποίο πριν χρόνια με μεταμόρφωσε από αγόρι σε άντρα - θα επεκταθώ άλλη φορά) από το άλογό της κερδίζοντας παράλληλα το συναρπαστικό αυτό τελικό. Στη βράβευση συμμετείχε και ο πρόεδρος της δημοκρατίας ντυμένος με την εμφάνιση της Sailor Moon και φανερά απογοητευμένος με το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι είναι ο αθλητισμός, έχει και τις εκπλήξεις του. Δε φαντάζομαι να ξέχασε κανείς την κωλόφαρδη Γιουβέντους που έβαλε εφτά (7!!!!!!!) κωλόφαρδα γκολ στην ομάδα του λαού μας προκαλώντας μαζική αγανάκτηση σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Στην τέχνη όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ επέλεξε ως τίτλο για την ταινία του το "δε μας χέζεις ρε Νταλάρα" αλλά για κακή του τύχη η μεγάλη αυτή ντίβα του ελληνικού τραγουδιού αρνήθηκε να συμμετάσχει καθώς έπρεπε ταυτόχρονα να είναι στα δικαστήρια και να κατηγορεί το Τζιμάκο. Τη σημαία μας ρε γαμώτο! Ο μέγας Στίβεν λοιπόν έβγαλε τον άσο από το μανίκι του, έβγαλε τη γυναίκα με τα καφέ δόντια. Η ταινία έχει ήδη αρχίσει να γυρίζεται και αναμένεται να προκαλέσει πανικό και από εισπράξεις αλλά και από αντιδράσεις. Για να δείξει την ευγνωμοσύνη του ο καλός αυτός εβραίος (σιξ σιξ σιξ) μου έστειλε μερικές φωτογραφίες από τα αρχικά γυρίσματα, μία από αυτές βλέπετε και στις οθόνες σας όπου η ευτυχία της πρωταγωνίστριας από το σενάριο, απλά δεν κρύβεται. Μα το θεό, δεν βρήκα τη φωτογραφία εντελώς τυχαία στο γκουγκλ και προπάντων δεν έβαψα τα δόντια της κυρίας από τη φωτογραφία που δε βρήκα με το άκρως ελεεινό και τρισάθλιο προγραμματάκι των γουίντοουζ σε μια προσπάθεια να φανεί ωσάν να υπάρχουν κόπρανα στο εξώτερο μέρος της στοματικής της κοιλότητος! Όλα όμορφα, όλα ανθηρά. Νά' μαστε καλαααααά...

Να βάζει γκολ κανείς ή να μη βάζει;

Η προπόνηση της πέμπτης είχε μόλις τελειώσει και ο Γιάννης Οκκκάς μαζί με τους συμπαίκτες του μπανιαρίζονταν γυμνοί και αμέριμνοι στις υπερσύγχρονες ντουζιέρες του σταδίου Καραϊσκάκη. Άλλοι σφύριζαν, άλλοι τραγουδούσαν και άλλοι χόρευαν τσάμικο πιασμένοι χέρι με χέρι χωρίς Καρατζαφέρη αλλά με τις βρεγμένες τους φουστανέλες να συντονίζονται με τους industrial ρυθμούς που επέβαλε η πτώση των σταγόνων του ύδατος πάνω στα πλακάκια. Χαλαρωμένοι, αποφασισμένοι αλλά πάντα αμέριμνοι. Όχι όλοι τους βέβαια. Ο κύπριος ήρωας με τον αριθμό εννιά στη φανέλα φάνταζε θλιμμένος. Τα μάτια του, ασορτί με το υπόλοιπο λουόμενο κορμί του, ήταν υγρά και δε χρειαζόταν μεγάλη προσοχή για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι ήταν στραμένα πάνω στο συμπαίκτη του από το Εκουαδόρ, Φέλιξ Μπόρχα. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, για άλλο λόγο τον κοίταζε, για ένα λόγο στον οποίο θα επεκταθώ εκτενέστατα στις επόμενες σειρές. Βλέπετε, ο Φέλιξ δημιούργησε ύστατο κόμπλεξ στην επιθετικάραν μας καθώς τα σκήπτρα του μεγαλύτερου χασογκόλη του λιμανιού πέρασαν στα χέρια του επιθετικού από το Εκουαδόρ. Τόσοι κόποι, τόσες σκοτωμένες μπεκάτσες (παρά τις διαμαρτυρίες των οικολόγων οι οποίοι είναι πράσινοι πράκτορες βεβαίως βεβαίως), τόσα χρόνια έντονης προσπάθειας πήγαν χαμένα και όλα αυτά εξ αιτίας μιας ξεκάρφωτης (μη μου πείτε ότι εντυπωσιαστήκατε από τις φανφάρες περί "καλύτερος επιθετικός στο Εκουαδόρ" και τα υπόλοιπα σκατά) μεταγραφής. Μήνες τώρα, από τα πρώτα φιλικά παιχνίδια στα οποία ο Φέλιξ (πιθανότατα έχει γαλάτικες ρίζες) φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα, ξεδιπλώθηκε η εξωπραγματική του ικανότητα να χάνει γκολ από όλες τις θέσεις του γηπέδου, ακόμα και μέσα από το τέρμα. Απίστευτο κι όμως αληθινό κυρίες και κύριοι! Όλους αυτούς τους μήνες η ψυχολογία του Γιάννη Οκκκκά καταρακώνεται συνεχώς. Μέρα με τη μέρα φαίνεται όλο και πιο ανήσυχος. Κάτω από τα ματάκια του κρέμονται μαύρες σακούλες γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Κλείνει τα μάτια του και βλέπει το Μπόρχα να χάνει γκολ. Κλείνει τα μάτια του και βλέπει το Μπόρχα να φορά τη μάσκα του εαυτού του με άλλα λόγια! Όταν όμως κάποιος άλλος φορά τη μάσκα σου τι μένει σ’ εσένα; Φανταστείτε λοιπόν την κατάσταση, δείτε τον κόσμο με τα αθώα μάτια του Γιάννη Οκκκκά, ζήστε τη στιγμή, βουρτσίστε τα δόντια σας μετά από κάθε γεύμα και πριν πέσετε για ύπνο.

Μετά το τέλος του ντουζ οι παίκτες άρχιζαν σιγά σιγά να φεύγουν. Ο Γιάννης μπήκε στο ταπεινό του τζιπάκι και κατηφόρισε προς το Ψυχικό, όπου έχει χτίσει μια καλύβα για τις βροχερές νύχτες. Σε κάθε φανάρι κοιτούσε τους οδηγούς των αυτοκινήτων δίπλα του και αναρωτιώταν εάν κανείς τον θυμάται ακόμα. Στη διασταύρωση της Αχαρνών με το Κιλιμάντζαρο βρήκε το θάρρος και ρώτησε τον οδηγό ενός λάντα που βρισκόταν δίπλα του εάν γνώριζε ποιος είναι. Ο οδηγός τότε με ένα χαμόγελο που δεν μπορούσε να κρυφτεί του απάντησε «βεβαίως, είσαι ο Θάνος Καλλίρης». Αυτό ήταν! Τα δάκρυα που τόσο καιρό κρύβονταν, βρήκαν αφορμή να βγουν και να ξεσπάσουν. Ο δρόμος μέχρι το σπίτι του φάνηκε ατέλειωτος, ιδιαίτερα εξ αιτίας του γεγονότος ότι αποφάσισε να επιστρέψει μέσω Πάτρας. Όταν πλέον εισχώρησε στην καλύβα του ήταν πολύ αργά. Ο πιγκουίνος του είχε αποκοιμηθεί όπως και το τσίρκο ψύλλων και καγκουρώ που φιλοξενούσε στο κρεβάτι του. Η απαραίτητη ησυχία ήταν παρούσα ώστα να αφοσιωθεί στο αγαπημένο του χόμπι μετά από το χασογκολισμό, στο θέατρο (είναι γνωστό ότι υπάρχει καλλιτεχνική φλέβα στην οικογένεια του Οκκκκά. Ο γνωστός τουρκοκύπριος μουσικός Παπάρ Οκκάς, είναι δεύτερος ξάδερφός του). Στάθηκε μπροστά από τη βιβλιοθήκη του και χάζευε τα βιβλία που είχε πρόσφατα κλέψει από την πρώην γκόμενά του για να το παίζει κουλτουριάρης. Πήρε στα χέρια του το δράμα του Αισχύλου «Προμηθεύς δεσμώτης» και χαμογέλασε. Πλέον ήξερε τι πρέπει να κάνει. «Θεός, κοιτάξτε με, τι πάσχω απ’ τους θεούς» ψιθύρισε και άρχισε να παίρνει ρόλους από το αρχαίο αυτό δράμα. Είχε εμπεδώσει στο έπακρον την έκφραση «νους υγιής εν σώματι υγιή». Στον επόμενο αγώνα είχε σκοπό να δείξει στον κόσμο πως μπορεί κανείς να συνδυάσει το θέατρο και το ποδόσφαιρο, τον Ευριπίδη με τον Μαραντόνα. Με κάθε επαφή με αντίπαλο παίκτη (αν και η επαφή πρέπει να θεωρείται προαιρετική) θα έπεφτε κάτω ζητώντας από το διαιτητή πέναλτι με δάκρυα στα μάτια και με την απελπισία για μαντήλι. Και κάθε φορά που η μπάλα θα στήνεται στα έντεκα βήματα από την αντίπαλη εστία, ο Γιάννης Οκκκκκάς θα τη στέλνει σε τροχιά γύρω από το Γανυμήδη γιατί κάτι φήμες ακούγονται για εξωγήινη ζωή και καλό θα ήταν να μάθουμε κάτι παραπάνω για τον περίεργο αυτό δορυφόρο του Δία. Όσο για τους οπαδούς που παραπονιούνται γιατί δεν μπαίνουν γκολ δεν πειράζει. Στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου, η ευθύνη θα αποδοθεί στους εβραίους για μια ακόμη φορά και τα προβλήματα όλα εμφανίζονται λυμένα. Νά’ στε καλά.

Υστερόγραφο: Όλα τα ονόματα και οι καταστάσεις που προανέφερα είναι προϊόντα της φαντασίας μου εκτός από τον Φέλιξ Μπόρχα φυσικά ο οποίος πραγματικά δε μπορεί να βάλει τη μπάλα μέσα, δε μπορεί να βρει την τρύπα και δεν ξέρει που του παν' τα τέσσερα γενικότερα. Είναι ο μόνος παίχτης στον κόσμο ο οποίος προπονείται σε τέρμα χωρίς δίχτυα, γραμμές και δοκάρια και στέλνει τη μπάλα εκτός αγωνιστικού χώρου. Φαινόμενο!

Ο αφαλός του φαλακρού πιγκουίνου

Ένα δύο, ένα δύο. Οοοοοοόοοοοοοοοόοο! Οοοοοό! Δοκιμή νέου τετραδίου και νέας πένας. Αν δεν υπάρχει καλή χημεία μεταξύ τους αυξάνονται κατακόρυφα οι πιθανότητες να μη γίνει το βιβλίο αυτό μπεστ σέλλερ. Κι αν το βιβλίο αυτό δε γίνει μπεστ σέλλερ, μάλλον δε θα καταφέρω ποτέ να εκπληρώσω την προφητεία που με θέλει κατακτητή του κόσμου. Όλα χρειάζονται μία αρχή, με ένα μπεστ σέλλερ στην πλάτη μου η κατάκτηση του κόσμου είναι παιχνιδάκι. Μουάχαχα, μουουααάχαχαχαχα. Το γέλιο αυτό είναι σατανικό αλλά δεν είμαι σίγουρος αν κατάφερα να σας το μεταδώσω όπως το σκέφτηκα. Φανταστείτε έναν άνθρωπο να χαμογελά ουρλιάζοντας ενώ το πρόσωπό του είναι κατακόκκινο σαν να σφίγγεται για μία ώρα ενώ το πλουφ δε θα έρθει ποτέ, και είστε πολύ κοντά στην εικόνα που ήθελα να περιγράψω. Τέλος πάντων, η χημεία προς το παρόν φαίνεται ότι υπάρχει και αν συνεχίσουμε όμορφα θα βρούμε και τη φυσική και τη βιολογία. Και αφού υπάρχει πρέπει να διατυπώσω το πιο πρώτο σημαντικό ερώτημα που θα απασχολήσει το βιβλίο αυτό. Θα γίνει άραγε μπεστ σέλλερ; Αυτή τη στιγμή κωλύομαι να απαντήσω οπότε μάλλον θα διαλέξω το 50 – 50. Χμμμμμ... Όχι και όχι. Δεν ξέρω τι να διαλέξω. Διαλέγω μαύρο. Δε πάνε να πηδηχτούνε όλοι οι πλανήτες σε μια διαγαλαξιακή παρτούζα, εμένα δε με νοιάζει.

Τα βρώμικα λόγια όμως θα πρέπει να σταματήσουν. Άλλωστε ο έρωτας των πλανητών και των υπόλοιπων συμπαντικών βράχων ή πυγολαμπίδων δε θα μπορούσε να είναι πρόστυχος. Είναι μέγα λάθος το να βλέπουμε τα πράγματα μόνο από το δικό μας πρίσμα γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο χάνουμε τη σκοτεινή πλευρά της κολοκύθας. Άραγε όταν πεθαίνουν οι κολοκύθες πάνε στον παράδεισο; Ρωτάω γιατί θυμήθηκα μια καθηγήτριά μου από το γυμνάσιο που την αγαπούσα πολύ και την αγαπώ ακόμα. Βέβαια όχι τόσο πολύ όσο τότε αλλά, τύφλα νά’ χει η κολοκύθα, χάθηκα πάλι.

Στο κεφάλι μου μια ορχήστρα πιγκουίνων μου χαρίζει τα μαγικά της βαλσάκια και ο ήχος από τα μικρά τους ποδαράκια που πλατσουρίζουν στο μελάνι από τις φλέβες μου, με σηκώνει στα άστρα. Σχεδόν ερεθίζομαι από την αγνότητά τους. Καλύτερα να κατέβω όμως για να μη με περάσει για ηδονοβλεψία κανένας κομήτης! Εδώ πρέπει να σας αναφέρω ότι οι πιγκουίνοι ανήκουν στην κατηγορία των ζωντανών οργανισμών που δεν μπορούν να αυνανιστούν. Η μόνη κίνηση που μπορούν να κάνουν και απαιτεί συνεργασία των δύο χεριών τους είναι το να χειροκροτήσουν. Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να λέει «το μαλάκα τον πιγκουίνο»; Σίγουρα όχι! Λοιπόν, οι πιγκουίνοι και τα υπόλοιπα αμαλακόζωα, μια συγκεκριμένη ημερομηνία κάθε χρόνο υπό απόλυτη μυστικότητα συγκεντρώνονται για να συζητήσουν περί θεμάτων που τους απασχολούν. Αρχικά φαινόταν απίθανο να καταφέρω να φτάσω στη συγκέντρωσή τους, αλλά τελικά κατάφερα με τη βοήθεια ενός μεταλλαγμένου πιγκουίνου που μου δάνεισε το ροζ κοστούμι του να περάσω απαρατήρητος από τα φίδια σεκιουριτάδες. Με το που μπήκα στη μεγαλοπρεπή αίθουσα που φιλοξενούσε το συνέδριο αυτό, παρατήρησα τη σιωπή που απλωνόταν στο χώρο. Παραλίγο να πέσει και πάνω μου αλλά τη χτύπησα με τον αριστερό αγκώνα μου και έφυγε. Καθώς λοιπόν χάζευα ολόγυρα, η φωνή του αρχηγού των πιγκουίνων μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου όπως και όλων των υπόλοιπων που ήταν παρόντες. Το πάθος με το οποίο μιλούσε καθώς εξηγούσε για την καταπίεση που ασκεί η κοινωνία τους ακόμα και πάνω στα βασικότερα πιγκουινικά δικαιώματα, ήταν απίστευτα έντονο. Για να σας πληροφορήσω λοιπόν, η νομοθεσία τους απαγορεύει τη σεξουαλική επαφή υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις (είναι γνωστό ότι οι πιγκουίνοι αναπαράγονται με διχοτόμηση). Χαρακτηριστική τιμωρία για τα αδικήματα υπέστησαν ο Μαρκ και η Σόνια, δυο ακτιβιστές πιγκουίνοι που έκαναν σεξ πάνω σ’ ένα παγόβουνο για να τους δουν όλοι και για να δείξουν ότι οι κανένας νόμος που περιορίζει τις ελευθερίες μας δεν θά’ πρεπε να είναι σεβαστός. Το αποτέλεσμα; Τους ξεπουπούλιασαν δημόσια! Αίσχος! Μια κοινωνία που δεν μπορεί να τον παίξει, αν δε γαμήσει και λιγάκι θα σκάσει. Σχεδόν το αντίθετο απ’ τη δική μας κοινωνία, θα έλεγα. Φανταστείτε να μας απαγόρευαν και τη μαλακία. Πω πω, τρέμω από τη σκέψη και μόνο. Αυτές οι παλιοκομμουνίστριες, οι ορμόνες, μόνο την επανάσταση έχουν στο μυαλό τους. Ακόμα και στην τρομοκρατία καταφεύγουν με τις δολοφονικές εκρήξεις τους.

Αγαπητέ αναγνώστη, αν έχεις φτάσει ως εδώ, σίγουρα αναρωτήθηκες πολλές φορές στη ζωή σου για το λόγο που ο Κολόμβος έχει δικό του διασημο αυγό. Μια άλλη ερώτηση που ίσως και να απαντά στην προηγούμενη, έιναι το αν το αυγό του ήταν σοκολατένιο. Αν όντως ήταν σοκολατένιο, θα μπορούσε άραγε να κρύβει τον πιγκουίνο μέσα του; Ο πιγκουίνος πάντως αποκλείεται να γεννούσε σοκολατένιο αυγό. Άρα το έκαναν οι Ελβετοί! Οι Ελβετοί φταίνει για όλα! Αφού πλέον θεωρείται ανάγκη (όπως τα κινητά και τα δισεκατομμύρια έξαρτήματά τους) το να ρίχνουμε τα λάθη και τις ευθύνες μας σε άλλους, έτσι κι εγώ θα κατηγορώ τους Ελβετούς. Οι μαύροι, οι τρομοκράτες, οι Εβραίοι, οι γυναίκες, οι μουσουλμάνοι, οι κουμουνιστές, οι τραγουδιστές της «έντεχνης» «ελληνικής» «μουσικής», είναι θέματα εντελώς κλισαρισμένα και μοδάτα. Όλος ο κόσμος τους σιχαίνεται, σε λίγο θα αρχίσουν να σιχαίνονται τον εαυτό τους και ίσως αν είμαστε τυχεροί να σκοτωθούν μόνοι τους ώστε να ζήσουμε επιτέλους ήρεμοι, εμείς οι άρειοι, εμείς οι εκλεκτοί του θεού, εμείς οι συνεχιστές πρωτοιουδαϊκών προκαταλήψεων που θεωρούμε τους εαυτούς μας απόγονους γενναίων, εμείς οι πολιτισμένοι. Ευρώπη ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε! Πλάκα στην πλάκα, μεγάλο τσιμπούκι το Ευρώ, έτσι δεν είναι; Και τα μαθηματικά το ίδιο. Αν θυμάμαι καλά, το ένα ευρώ ισούται με 340,5 δρχ και το «π» με 3,14 στο περίπου. Σύμφωνα λοιπόν με το νόμο της ακατάσχετης μαλακίας που δε χαίρονται οι κακόμοιροι οι πιγκουίνοι προκύπτει ότι:

ΕΥΡΩΠΗ = ΕΥΡΩ + π
Άρα ΕΥΡΩΠΗ = 340,5 + 3,14
ΕΥΡΩΠΗ = 343,64.

Το ελληνικό κράτος (χοχοχο) πρέπει να μου δίνει λεφτά που υπάρχω. Επίσης πρέπει να γίνει κάτι με το θέμα των ασφαλίσεων, να γυρίσουν τα μάρμαρα από την Αγγλία, να σταματήσει η γραφειοκρατία, να εξαλειφθεί η ανεργία, να ανέβει η οικονομία μας, να γίνουν οι απαραίτητες βελτιώσεις στην παιδεία, να λείψει ο ρατσισμός, να δοθεί η ελευθερία στον αναρχικό Α.Χ. ο οποίος κατακρατείται με την ψευδή κατηγορία ότι έβρισε το κέρατό του και μετά δεν του επέτρεψε να τον μηνύσει για εξύβριση. Νά’ ταν μόνο αυτά... Ανέφερα τα σημαντικότερα λόγω έλλειψης χώρου και λόγω αύξησης της τιμής της βενζίνης. Η πένα μου δεν παίρνει μπρος με τίποτα. Πώς να πάρει κάποιος μπροστά όταν τον παίρνει από πίσω (το μελάνι της από πίσω γεμίζει); Τώρα θυμήθηκα ότι πρέπει να μισούμε και τους ομοφυλόφιλους νομίζοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα αποβάλλουμε τα κόμπλεξ που μας δημιουργούνται από τη μίζερη και μηδαμινή σεξουαλική ζωή μας και το λιλιπούτειο τσουτσουνάκι μας.
- Εγώ την έχω 23 πόντους, εσύ πόση την έχεις;
Άσχετο, αλλά είναι εντελώς άσχετο που η νεοελληνική λέξη που περιγράφει το ορατότερο μέρος του ανδρικού γενετικού συστήματος με σχετικά πρόστυχο τρόπο, είναι γένους θηλυκού. Ακούς εκεί πούτσα... Να σέβεστε το σώμα σας ρε. Στον πούτσο μου τώρα θα σκεφτείτε και δε θά’ χετε άδικο.

Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν τα πάντα στον πούτσο τους, υπάρχουν κι άλλοι που γράφουν τα πάντα σε χαρτιά. Ορισμένοι από τους δεύτερους έγιναν διάσημοι. Σ’ αυτούς θέλω να εισχωρήσω κι εγώ καθαρά για εσωτερικούς λόγους (πλούτος, δόξα, γυναίκες, παλάτια, κότερα, ταξίδια, εκμετάλλευση των φτωχών, εμπόριο νεφρών, παιδεραστία, καθαρή κόκα σε άπειρες ποσότητες, κοπρολαγνεία, συλλογή από αρχαιοελληνικά αγάλματα) αλλά έχω γονίδια και από τους πρώτους. Κυρίως από τους πρώτους θα έλεγα, αν και ακόμα δεν έχει φανεί σε ποια από τις δύο (λεσβίες) μητέρες μου έμοιασα περισσότερο.

Εεεεεεεεε, ομοφυλόφιλες ήθελα να πω, συγγνώμη μαμά, σύγγνώμη μαμά. Όπως γνωρίζετε, τα ετερώνυμα έλκονται. Η μία μου μητέρα, η Χριστίνα, ανήκει στην πρώτη κατηγορία ενώ η άλλη, η Κρινιώ, στη δεύτερη. Κάποια μέρα συνατήθηκαν τυχαία στη γωνία μεταξύ δυο ομόκεντρων κύκλων και ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Είχε αρχίσει να ρίχνει χαλάζι πριν δώσουν το πρώτο τους φιλί. Με το που τα δυο ζευγάρια χείλη όμως ήρθαν σε επαφή, μια τρύπα άνοιξε στα σύννεφα, αρκετά μεγάλη για να αφήσει μια ακτίνα της σελήνης να περάσει και να δημιουργήσει την ελπίδα, το φως μέσα από το σκοτάδι. Το νέο σωτήρα της ανθρωπότητας, εμένα, το γεννημένο από άωμο σύλληψη, το μεσσία, το γιο όχι μίας αλλά δύο παναγιών. Τέτοιους ανθρώπους σαν και μένα όμως, τους χρειάζεται και ο Βελζεβούλης ο οποίος στη συνεχή του προσπάθεια να ξεπεράσει το θεό, εμφανίζεται συνεχώς μπροστά μου και μου δημιουργεί πειρασμούς. Και όταν έχεις μπροστά σου όλη την ώρα πειρασμούς, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα ενδώσεις. Προχθές δεν κατάφερα να κρατηθώ, πήρα κόκα κόλα. Δε θα μιλήσω για το τι παθαίνω σαν βλέπω μικρά, αθώα και ανυποψίαστα κοριτσάκια. Γαμώ το, τα σκέφτομαι και κολάζομαι. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό όπου ο μινιμαλισμός έχει εισχωρήσει βαθειά στην γυναικεία ενδυματολογική άποψη, έχω μεγάλο πρόβλημα. Κάθε στιγμή που περνά εξομολογώ και μια νεογέννητη αμαρτία. Το παράδοξο είναι ότι δεν πονάω σαν τις αφαιρώ από το είναι μου. Au contraire, η ηδονή που νιώθω δε συγκρίνεται ούτε με την αντίστοιχη της έναρξης της ολυμπιάδας μας (όποιος το πίστεψε να σταματήσει να διαβάζει ΤΩΡΑ). Έτσι, χωρίς να καταλάβω πώς και πότε, έγινα υπηρέτης του διαβόλου, ένα έκτρωμα της κοινωνίας, ένας δακτυλοδεικτούμενος ποδολάγνος υδραυλικός θηριοδαμαστής αυτοκράτορας και κοντός. θυμάμαι στα νιάτα μου, πριν γίνω άντρας, πριν πάω στρατό δηλαδή (χοχοχο και πάλι χοχοχο) που ήμουν δυο μέτρα παλικάρι. Ήθελαν να με κάνουν εύζωνο αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί είμαι από τη Μεσσηνία και ξέρω από καλό ελαιόλαδο. Γι αυτό συνιστώ μαύρο. Αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τους υπόλοιπους είκοσι οχτώ κατακευαστές πληντυρίων οι οποίοι όχι απλά συμφωνούν μαζί μου αλλά είναι και μάγκες και μόρτηδες και καραμπουζουκλήδες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ
«Έχετε βαρεθεί να σας παίρνουν οι Βούλγαροι τη δουλειά σας; Να βιάζουν την κόρη σας, να σκοτώνουν τα παιδιά σας, να κλέβουν την ανυπεράσπιστη μαμά σας, να χαλαρώνουν τους οικογενειακούς θεσμούς, να εξευτιλίζουν το επίπεδο της τέχνης, να δημιουργούν τσουνάμι, να μουχλιάζουν οι ντομάτες γρηγορότερα; Αγοράστε το δικό σας Βουλγαροκτόνο! Ο Βουλγαροκτόνος έρχεται στη μοναδική τιμή των 9999999999 ευρώ, σε μοναδική συσκευασία – φουστανέλλα, φωνάζοντας αέραααααααααααα και σας δίνεται επίσης ένας χρόνος εγγύησης και τα μεταφορικά είναι δωρεάν. Ο Βουλγαροκτόνος δεν χρειάζεται φαγητό ή στέγη γιατί είναι αλβανικής καταγωγής. Τηλεφωνήστε στο 0000006667890 και κάντε στον εαυτό σας ένα δώρο που δε θα ξεχάσετε ποτέ. Για τους πρώτους 50 000 που θα πάρουν το δικό τους Βουλγαροκτόνο, δίνεται δωρεάν το αριστούργημα του Έριχ Φρομ, να έχεις ή να είσαι».

Και τώρα η συνέχεια. Λυπάμαι πολύ που αναγκάζομαι να βάζω διαφημίσεις στο αριστούργημά μου αλλά αυτός είναι ο νόμος της αγοράς. Δουλεύουμε όλοι για ένα σύστημα που δε δουλεύει για μας, για ένα σύστημα που δημιουργεί ανθρώπους που στρέφονται εναντίων των ανθρώπων. Οι ανάγκες μας είναι το αγαπημένο του φαγητό και θέλει όλο και περισσότερο. Το χειρότερο όμως είναι ότι εμείς του δίνουμε. Το φτιαγμένο από ανθρώπους σύστημα που ανέφερα όμως, δεν επιρεάζει μόνο ανθρώπους. Για να καλυφθούν οι ανάγκες μας όμως χρειαζόμαστε πόρους και από που θα τους πάρουμε αυτούς τσάμπα; Από τη γαία μας, η οποία πονάει γαμώ το! Μολύνουμε τις θάλασσες και οι κακόμοιροι οι πιγκουίνοι δεν έχουν από που να φάνε. Είναι αμαλακόζωα, μην ξεχνάτε, δε μπορούν να τον παίξουν, αφήστε τους να φάνε τουλάχιστον. Θα συνεχίσουμε σε λίγο με πολλούς πιγκουίνους, θα ήθελα όμως να κάνω και μια παρένθεση για τη γαία που ανέφερα λίγες σειρές πιο πάνω. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η γαία είναι μια πανάρχαια θεότητα, η μεγαλύτερη όλων των υπόλοιπων. Ο ρόλος της όμως είχε αρχίσει να παραγκωνίζεται από άλλους θεούς που έρχονταν στην επικαιρότητα, ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες και τις απαιτήσεις τους. Σήμερα δυστυχώς την έχουμε ξεχάσει. Όχι όλοι όμως! Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι με σωστές αντιλήψεις που δεν θα αφήσουν να ξεχαστεί η μεγάλη μητέρα μας. Ένας απ’ αυτούς, ο Τζέημς Χέτφιλντ, στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, ξεκίνησε μια εκστρατεία εξάπλωσης του ονόματος της μεγάλης θεάς. Το όπλο του ήταν η μουσική καθώς ήταν κιθαρίστας ενώ κάποια στιγμή έγινε και τραγουδιστής. Ποτέ του δε σκέφτηκε να σταματήσει και μαζί με την υπόλοιπη παρέα των Μετάλλικα, είκοσι πέντε χρόνια τώρα βροντοφωνάζει σε κάθε συναυλία του «Γαία, γαία, ω γαία, ωωωωωωωωωωωω γαίαααααααααα» γύρω στις χίλιες φορές. Είναι Έλληνες οι Μετάλλικα! Να ζήσεις ρε Μητσάρα Χέτφιλντ. Γαία ρε, γαία! Βέβαια λένε και κάτι «μπέημπυ» και κάτι άλλα βάρβαρα λόγω της χρόνιας παραμονής στην ξένη αλλά δεν πειράζει, εμείς τους αγαπάμε. Πάντως τα αγγλικά είναι πολύ βάρβαρη γλώσσα. Τώρα θα σας πω και το γιατί. Γιατί τα έφτιαξαν οι άγγλοι. Ξέρετε τι σημαίνει άγγλοι στα αγγλικά; Μάλλον όλοι ξέρετε καθώς μας έχουν κατακτήσει και υποχρεούμαστε όλοι να μιλάμε ή τουλάχιστον να καταλαβαίνουμε τη γλώσσα τους. Τη γλώσσα των άσχημων, με τα μπλεγμένα οικογενειακά δέντρα. Το κάθε παιδί έχει τη μάνα του θεία καθώς είναι αδερφή του πατέρα του και τρίτη ξαδέρφη της πεθεράς του. Αν του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου, πόσες φορές παππούς ενός Θεσσαλονικιού είναι ο Μέγας Αλέξανδρος; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα σας την πω αύριο. Προσπαθώ να κρυφτώ βλέπετε, καθώς δεν πιστεύω ότι το αύριο έρχεται όταν φύγει ο ήλιος. Το αύριο έρχεται όταν γυρίσει η γη τούμπα και σκεπάσει τους φόβους μας με τις τετράγωνες ρίζες της. Το αύριο θα έρθει όταν πεθάνει το σήμερα και δε βρεθεί κανείς να κλάψει πάνω απ’ το μνήμα του. Όταν αρνηθούν οι άνεμοι να το ξεσκονίσουν.

Στο απέναντι μπαλκόνι, ανάμεσα σε πολλές και διαφορετικές γλάστρες, μια ηλικιωμένη κυρία με το χρώμα της νύχτας να μονοπωλεί τα ρούχα της ήταν σκυμμένη πάνω από ένα χοντρό κιτρινισμένο βιβλίο. Το κάπνισμα τη βοηθούσε να συγκεντρωθεί και μόλις άναβε το πρώτο της τσιγάρο. Πήρε μια βαθειά τζούρα και μου έριξε ένα βλέμμα στα πεταχτά. Παραλίγο να με χτυπήσει αλλά το απέφυγα εγκαίρως. Το ελάχιστο που μπόρεσα να δω από το βλέμμα της έφτανε για να καταλάβω ότι η κυρία αυτή πίστευε στο αύριο, παρά το Χάρο που την είχε βάλει στο μάτι. Πίστευε στο αύριο ακόμα κι αν δεν κατάφερνε να το δει. Φαινόταν πεντακάθαρα στο γέρικο δέρμα της που έλαμπε περοσσότερο από βιβλίο, περισσότερο από πηγάδι, περισσότερο κι από αμορτισέρ. Φαινόταν και στα μάτια της, ακριβώς κάτω από το κουτί με τα χάπια. Τι όμορφα που ήταν...υπήρχαν γαλανόλευκα σαν τη σημαία μας και κόκκινα σαν τα μάτια του κομμάτια. Όμως, όπως ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη, έτσι κι ένα χάπι δε φέρνει το αύριο. Χρειάζονται πολύ περισσότερα παρά τους κινδύνους που κρύβονται σε κάθε γωνιά. Με τα πολλά χάπια αρχίζεις και ακούς ρέιβ, αρχίζεις και βαριέσαι τα μαύρα του πένθους για τον άντρα σου τον συγχωρεμένο που τον έφαγε αρκούδα, για την αδερφή σου τη συγχωρεμένη που την απήγαγε μια ομάδα σατανιστών και θυσίασαν το παιδικό (τότε) κορμί της στον βαρώνο του κάτω κόσμου, για τον αδερφό σου το συγχωρεμένο που καθώς έπεφτε από τον πύργο του Άηφουλ στα Φιλιατρά προσπαθώντας να αυτοκτονήσει για το χαμό της αδερφής του, πέθανε από ανακοπή καρδιάς λίγο πριν αγγίξει το έδαφος και τελικά δεν τα κατάφερε αλλά πέθανε έτσι κι αλλιώς. Τα χάπια είναι αιτία προβλημάτων, ποτέ λύσεων. Πρέπει να τα γνωρίζετε τα πράγματα αυτά, όπως και να πλένετε τα δόντια σας κάθε βράδυ. Είναι πολύ σημαντικό. Σκεφτείτε μόνο να βρεθείτε απέναντι από μια πανέμορφη κορασίδα η οποία τηρεί όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει μάνα του γιους σας που θα γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας κάποια μέρα, και να θέλετε να της προτείνετε «έχω κινητό ΦΟΚΙΑ ΡΧ732 με υδραυλική οθόνη, μπαταρίες πλουτωνίου και ένα δίμετρο Ελβετό να μου το κρατάει ψηλά όταν δεν έχει σήμα, πάμε μια βόλτα;», ενώ το στόμα σας θα φέρνει αναμνήσεις από τα σοκάκια του Λονδίνου επί καιρό πανούκλας. Η απάντηση της θα είναι σίγουρα «στείλε το Ελβετό να σου πάρει καμιά τσίχλα και μετά μου το ξαναλές, εδώ έχει σήμα». Με σκυμμένο το κεφάλι λοιπόν και με τον Ελβετό να σας ακολουθεί πιστά, θα πάρετε το δρόμο προς το σπίτι σας. Καθώς θα ξεκλειδώνετε την αυλόπορτα θα ακούσετε την τρεμάμενη φωνή της αιωνόβιας πλέον κυρα – Πανάγαινας που μένει απέναντι να σας εμψυχώνει. «Πάλι χυλόπιτα έφαγες; Ξέχνα τα κοριτσάκια, αφού ξέρεις ποια κότα έχει το ζουμί». Εσείς όμως προτιμάτε να το κάνετε με πιγκουίνο παρά με την κυρά – Πανάγαινα που το εφηβαίο (οχοχοχο) της έχει πιάσει πουρί, δάκο και αράχνες, έτσι δεν είναι;

- Πιγκουίνος Τζέησον Μπλακ, από την κατασκοπευτική ομάδα στο ανθρώπινο είδος, αναφέρω ότι μόλις κατέγραψα τις πρώτες νύξεις για μαζική σεξουαλική επίθεση των ανθρώπων σε μας.
- Είσαι σίγουρος ότι άκουσες κάτι τέτοιο;
- Απόλυτα σίγουρος λοχαγέ!
- Αυτό δεν το περίμενα. Θεέ μου, κάνε το σπαθί μας να σπέρνει το θάνατο σ’ ένα χωριό με κάθε χτύπημά του.
- Ώπα λοχαγέ, ώπα λίγο! Πλάκα έκανα, απλά ένα μαλάκας θα προτιμούσε να γαμήσει πιγκουίνο παρά μια κωλόγρια.
- Θύμισέ μου όταν σε δω να διατάξω την εκτέλεσή σου.
- Μάλιστα κύριε.

Άλλος ένας πιγκουίνος θα άφηνε τον κακό αυτό κόσμο μας για πιο ήσυχα μέρη. Σου ευχόμαστε ολόψυχα φίλε μας, στον κόσμο που θα πας να υπάρχει λίγο χιούμορ γιατί εδώ κάνει κρύο. Είθε να γελούν ακόμα και οι πέτρες, οι θάλασσες κι ο ουρανός. Να υπάρχει και έρωτας γιατί εμείς τον ξεχάσαμε. Μόνο το γαμήσι μας έμεινε και το ιντερνέτ που έχει μέσα τα πάντα. Όλα τα γούστα χωράνε, όλος ο κόσμος δεμένος με καλώδια. «Τι θα θέλατε κύριε; Έχουμε να σας προσφέρουμε βιντεάκια με κινέζες μπατσίνες να τιμωρούν αλβανούς λαθρομετανάστες με γρασαρισμένα γκλομπ, έχουμε έγκυους γιαγιάδες σε τρελά συμπλέγματα με άλογα, φίδια, ψάρια, συνδετήρες, ελικόπτερα, ζογκλέρ και με την εθνική Θιβέτ στο γουότερ-πόλο». Με το δαιμονικό ιντερνέτ λοιπόν γινόμαστε όλο και πιο κρύοι. Χάνεται το προσωπικό στοιχείο, η επαφή. Γι αυτό και ετοιμαζόμαστε με τους φίλους μου από το κατηχητικό να κάνουμε πορεία για να κλείσουμε το ιντερνέτ μια και έξω! Ο σύγχρονος πολιτισμός είναι κτήμα του σατανά και τα νύχια του γίνονται όλο και πιο κοφτερά. Η σάρκα όσων αντιστέκονται κουρελιασμένη από τα μαστιγώματα αλλά δεν πτοούμαστε. Είμαστε παιδιά του θεού που έστειλε στη γη το γιο του για να σκοτωθεί για μας. Δεν είναι η πλέον κατάλληλη συμβουλή για πατεράδες πάντως, να το ξέρετε γιατί η γνώση είναι δύναμη. Και επειδή η κάθε θρησκεία θέλει τους ακόλουθούς της αδύναμους ούτως ώστε να μπορεί ευκολότερα να επιβάλλει τις εκάστοτε ανάγκες της, συνεπάγεται ότι η πίστη κάνει τον άνθρωπο και τον πιγκουίνο πιο αδύναμο, του δίνει ένα όριο που δε μπορεί να φτάσει, τον κάνει να μη θέλει να πηδήξει. Άρα πολύ εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η πίστη είναι το αντίθετο της γνώσης. Δεν ξέχασε κανείς φαντάζομαι τα βιβλία που κάηκαν τόσους αιώνες. Στις στάχτες τους μεγαλώσαμε, εμείς καθώς χτίζαμε τις πόλεις μας και οι πιγκουίνοι καθώς άραζαν στον ήλιο και λιαζόντουσαν παίζοντας γουότερ – σκάκι, ένα ανερχόμενο άθλημα στην πιγκουινιάδα, η διαφορά με το δικό μας είναι κυρίως ότι παίζεται με ζάρια. Φανταστείτε 200000 πορωμένους πιγκουίνους να περιμένουν με αγωνία την κίνηση της βασίλισσας τώρα που έφερε ντόρτια. Ένας δωδεκάχρονος πιγκουίνος, ο Μάικλ, είχε ποντάρει το σπίτι του σε αυτό τον αγώνα γουότερ - σκάκι και φοβόταν μήπως κάνει καμιά μαλακία η βασίλισσα και τον καταστρέψει. Είναι και κωλόγρια, ίσως να έχει χαζέψει. Ο φόβος τον είχε καταβάλει και μία σταγόνα κρύου ιδρώτα έτρεξε από το ματάκι του στο ράμφος και μετά στο παγόβουνο στο οποίο στεκόταν. Μεγάλο πράμα ο φόβος, όλοι τον έχουμε. Κάποιοι φοβούνται το θάνατο, άλλοι τη ζωή, άλλοι την πτώση του χρηματιστηρίου, άλλοι τους τρομοκράτες, άλλοι τους κομμουνιστές και άλλοι τους αμερικάνους. Μη φοβάστε τους αμερικάνους. Αφήστε τους να καταστρέψουν χωριά, πόλεις, χώρες, ηπείρους. Αφήστε τους να καταστρέψουν το οικοσύστημα. Χρειάζονται τη βοήθειά μας απλά, για να γίνουν τα πράγματα συντομότερα. Τους οικολόγους και τους προοδευτικούς πρέπει να καταστρέψουμε οι οποίοι μανιασμένα προσπαθούν να καθυστερήσουν, ακόμα και να σταματήσουν το θείο έργο των σωτήρων του πλανήτη, των αμερικάνων. Όποιος τόλμησε να σκεφτεί ότι αντιφάσκω καλύτερα να διαβάσει λίγο παρακάτω και μετά να αυτοκτονήσει! Απλό είναι. Αν οι αγαπητοί μας αμερικάνοι ξεκινήσουν να ρίχνουν πυρηνικές βόμβες σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη μας, οι πάγοι της ανταρκτικής θα λιώσουν, η στάθμη της θάλασσας θα ανέβει, οι πούστηδες που έχουν πανάκριβα μαγαζιά, ξενοδοχεία και καφετέριες στα τουριστικά μέρη θα πνιγούν και το πιο σημαντικό απ’ όλα, η ανταρκτική θα ξεπαγώσει και θα αποκαλύψει το αληθινό της πρόσωπο. Ένα πρόσωπο καταπράσινο χωρίς ίχνος πάγου και χιονιού. Θα καταφέρουμε, όσοι από μας επιζήσουμε τον αμερικάνικο βομβαρδισμό, να διαπιστώσουμε αν όλοι οι μύθοι που συνδέουν την ατλαντίδα και άλλες χαμένες ηπείρους με την ανταρκτική στέκουν ή αν απλά υπήρξαν προϊόντα φαντασίας κάποιων κωλόπαιδων που θέλουν να πουλήσουν την αρρωστημένη τους προπαγάνδα σε παιδάκια που δεν έμαθαν ποτέ να ξεπερνούν τους φόβους τους και σε ενήλικες που δεν έπαψαν ποτέ να είναι ηλίθια παιδάκια. Στην καταπράσινη και ηλιόλουστη ανταρκτική λοιπόν οι αμερικάνοι θα μπορέσουν να ανοίξουν μακντόναλντς για να μπορέσουν οι αγαπητοί μας πιγκουίνοι να φάνε κανένα χαμπουργκεράκι γιατί μόνο ψάρια τρώνε και αν συνεχίσουν έτσι κάποια μέρα θα πάθουνε σκορβούτο. Είναι αμαρτία να πεθάνουν οι πιγκουίνοι. Βοηθήστε τους αμερικάνους και ιδιαίτερα τον πρόεδρο Μπους να εφαρμόσει στα γλυκύτατα αυτά πλασματάκια το λόγο του θεού. Ολ χέηλ Μπους! Στείλτε τους όσα σας περισσεύουν. Όλοι σας μπορείτε να εξοικονομήσετε μερικά εβρόπουλα κάθε μήνα για τους πιγκουίνους. Οικονομία λοιπόν είναι η απάντηση. Ποια ήταν η ερώτηση όμως; Θα σας πούμε μετά τις διαφημίσεις. Ο νόμος της αγοράς βλέπετε, σας το ξαναείπα.

ΔΙΑΦΗΜΗΣΕΙΣ
«Βαρεθήκατε τη ζωή στην πόλη; Πνίγεστε στο τσιμέντο και το νέφος; Αγοράστε τη δική σας βόμβα Ναπάλμ! Η Ελλάδα είναι γεμάτη δάση, με τη Ναπάλμ θα κάνετε το δικό σας χώρο για εξοχικό στο δάσος όπου δε θα σας ενοχλούν οι κόρνες, τα φανάρια και τα μαλακισμένα γυφτάκια που θέλουν να σας αυξήσουν την ορατότητα καθαρίζοντας τα τζάμια του αυτοκινήτου σας έναντι πληρωμής κάθε φορά που είστε σταματημένος στο γαμημένο το φανάρι. Για τους 23.000.712 πρώτους που θα αγοράσουν μία Ναπάλμ, δώρο ένας εκτοξευτής Ναπάλμ ακτίνας τεσσάρων ετών φωτός! Μ’ αυτό τον τρόπο μπορείτε να βρίσκεστε στην Αθήνα (=χάος) είτε στη Θεσσαλονίκη (=χάος κι αυτή) και να δημιουργείτε το δικό σας χώρο για εξοχικό στον Όλυμπο χωρίς να κινδυνεύετε να σας μπαγλαρώσουν για εμπρησμό καθώς θα είστε πολύ μακρυά για να σας υποψιαστούν. Βόμβες Ναπάλμ, σούπερ γουάου»!

Για να μη μας παρεξηγήσουν οι οικολόγοι και οι θεολόγοι πρέπει να σας αναφέρουμε ότι οι μεγάλοι θεοί πλέον δεν κατοικούν στον όλυμπο καθώς η κυβέρνηση Καραμανλή τους έκανε έξωση για απλήρωτους φόρους στέγασης. Τελευταίες πληροφορίες από την ομάδα ρουφιάνων και χαφιέδων που συνεργάζεται μαζί μας, αναφέρουν ότι ο Δίας και η Ήρα μετακόμισαν λίγο πιο βόρεια, στο άγιο όρος όπου οι μοναχοί τους εξανάγκασαν να αλλαξοπιστήσουν (ο θεός των κεραυνών έγινε βουδιστής και η γυναίκα του μάρτυρας του Ιεχωβά) ενώ οι υπόλοιποι την έκαναν για Ολλανδία όπου ζουν σε κομμούνα μαζί με κάτι κοκκινομάτηδες. Πλέον η Ελλάδα δε θα μπορεί να ονομάζεται η χώρα των θεών. Στην εποχή της πληροφορίας όμως που ζούμε τώρα, οι εξελίξεις τρέχουν ραγδαία και το κόκκινο τηλέφωνο χτύπησε. Η κυβέρνηση της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας, μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας με την πρωθυπουργάρα μας, αμφισβητεί το δικαίωμά μας να θεωρούμαστε Έλληνες αφού διώξαμε τους θεούς μας. Εμείς με τη σειρά μας συνεχίζουμε να αμφισβητούμε το διακαίωμά τους να λέγονται Μακεδόνες και πλέον οι χώρες αναγνωρίζονται ως Σκόπια και Γραικο-land ή Ελλαδιστάν. Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν για τους Γραικούς και τους Σκοπιανούς. Χα! Γελαστήκατε αν νομίσατε ότι όλα θα τελείωναν με αυτό τον τρόπο. Στην εποχή της πληροφορίας λοιπόν μπλα μπλα μπλα, εφόσον οι κάτοικοι της Ελλάδας ονομάζονται γραικοί και της Μακεδονίας σκοπιανοί, η κυβέρνηση Λουξεμβούργου αμφισβητεί το συνταγματικό δικαίωμα των κατοίκων της Αμερικής να ονομάζονται Αμερικάνοι θεωρώντας τους Ευρωπαίους που αλλαξοπίστησαν, εκβαρβαρίστηκαν και έκλεψαν τη γη των Ινδιάνων σφαγιάζοντάς τους. Η είδηση αυτή δεν πέρασε αδιαμαρτύρητα στους κατοίκους της χώρας αλλά μέσω του τεράστιου μηχανισμού προπαγάνδας που είχαν τα τελευταία χρόνια κατάφεραν (με τη μέγιστη βοήθεια του προέδρου – ηλίθιου Μπους) να πειστούν ότι το Λουξεμβούργο έχει εργαστήρια που παράγουν βιολογικά όπλα και εν τέλει δέχτηκαν την πρόταση άνευ συμβιβασμών. Καμιά έκπληξη για την υπόλοιπη ανθρωπότητα και για τους πιγκουίνους καθώς μιλάμε για απολίτιστους, αγεωγράφητους και κοιμισμένους αμερικάνους. Μόλις τα νέα αυτά όμως έφτασαν στην κυβέρνηση της Ινδίας, ο πρωθυπουργός της αποφάσισε να κυρήξει τον πόλεμο σε Λουξεμβούργο και Ινδιανιστάν (πρώην Η.Π.Α.) καθώς θεωρεί τη χώρα του τη μόνη άξια να φέρει τη ρίζα Ινδ στο όνομα του κράτους τους. Λίγο πιο νότια όμως, στην Ινδονησία, κυρίως λόγω του φόβου μην ανοίξει τρίτο μέτωπο η Ινδία (ένα δις είναι, δεν είναι παίξε γέλασε) άλλαξαν μόνοι τους το όνομά τους σε Νέα Μακεδονία καθώς θεωρούν ότι ο μεγάλος μακεδόνας στρατηλάτης (ορισμένοι παλιάνθρωποι ίσως να προτιμούσαν την έκφραση πολεμόκαυλο κτήνος) έφτασε ως εκεί κάτου και ότι οι ίδιοι αποτελούν τη λογική συνέχεια των Μακεδόνων. Καμία αντίδραση στο γεγονός αυτό δεν παρατηρήθηκε από τα Σκόπια η το Ελλαδιστάν όπως αναμενόταν αλλά από τη Βουλγαρία! Η αφορμή ήταν σχετικά βλακώδης καθώς η κυβέρνηση της χώρας επικαλέστηκε τη δυσκολία που θα αντιμετώπιζαν οι μαθητές του δημοτικού σχολείου στο να μάθουν τη γεωγραφία από την αρχή. Όλοι όμως γνώριζαν ότι η ιδέα της μεγάλης Βουλγαρίας των τριών θαλασσών δεν ενέπνεε πλέον τον εθνικισμό στα στρώματα των κομπλεξικών κατοίκων της και ότι χρειάζονταν περισσότερες θάλασσες. Έτσι ένα νέο μέτωπο άνοιξε. Παρά τους βομβαρδισμούς όμως οι Νέοι Μακεδόνες δεν πτοήθηκαν και διατήρησαν το όνομά τους ως είχε. Η βουλγαρία σε καμία περίπτωση δεν εμπνέει αντίστοιχο φόβο με την Ινδία. Στην άλλη άκρη του πλανήτη, μία σοσιαλιστική χώρα, η Κούβα θέλοντας να εκμεταλλευτεί την παγκόσμια αναταραχή για να επαναφέρει το σοσιαλισμό στο προσκήνιο εξαπολύει βιολογικό πόλεμο προς όλες τις κατευθύνσεις. Η γαία μας ζει σκοτεινές στιγμές και όλοι οι άνθρωποι συνυπάρχουν με ένα μεγάλο φόβο. Αυτόν του τέλους. Του ολικού τέλους.

Την ημέρα των πρώτων βομβαρδισμών όμως μια ελπίδα άρχισε να αχνοφαίνεται στο μακρινό ορίζοντα. Μόλις είχε κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος των Μετάλλικα ονομαζόμενος “τσίλντρεν οφ γαία”. Στο δίσκο αυτό, το συγκρότημα άνοιξε ένα νέο, μεγάλο κεφάλαιο στην ήδη μεγάλη καριέρα του. Με εμφανείς ντανταϊστικές επιρροές, ο Μητσάρας ο Χέτφιλντ σταμάτησε να χρησιμοποιεί στίχους στα τραγούδια του. Απλά φώναζε γαία, γαία, γαία, γαία, γαία, 834 φορές, κατερίπτοντας συνάμα το ρεκόρ που κατοχύρωσε μερικά χρόνια νωρίτερα η Δέσποινα Βανδή με το έπος απαπαπαπαάπααάπαπαπαπαππαπαπαπαπα. Με το δίσκο αυτό, η δημοτικότητα των Μετάλλικα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ο φόρος τιμής τους στη μεγάλη θεά, έκανε τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ποια είναι η θέση τους στο οικοσύστημα και οι αρχηγοί όλων των κρατών σταμάτησαν τη βαρβαρότητα. Στο συμβούλιο του οργανισμού ηνωμένων εθνών ομόφωνα αποφασίστηκε να καταστραφούν όλα τα όπλα, πυρηνικά και μη. Η εποχή της ειρήνης είχε φτάσει και θα μπορούσε επιτέλους ο μελισσούλος να πηδήξει τη μαργαρίτα ανενόχλητος. Ο τούρκικος και ο ελληνικός στρατός έφυγαν από την Κύπρο, το ΝΑΤΟ διαλύθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, οι μπάτσοι σταμάτησαν τις άνευ λόγου διώξεις γιατί απλούστατα έπαψαν να υπάρχουν (αν δεν έχεις όπλα στα χέρια σου πως θα με φοβίσεις ρε γουρούνι;), οι ομοφυλόφιλοι και οι ομοφυλόφιλες μπορούσαν πλέον άνετα να παντρεύονται μεταξύ τους ή και με άλλους, ακόμα και να υιοθετούν, η πείνα έφυγε από την Αφρική και οι Μετάλλικα έγιναν τόσο πλούσιοι από τις πωλήσεις του “τσίλντρεν οφ γαία” που αγόρασαν διαστημόπλοιο και έφυγαν από τον πλανήτη μας πηγαίνοντας στον Κρόνο για να ξεκινήσουν ιεραποστολές προς το όνομα της μεγάλης θεάς στους κατοίκους του δεύτερου μεγαλύτερου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, κάτι που πολλοί υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να έχουν κάνει μετά την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου τους. Η μεγαλύτερη μορφολογική διαφορά των Κρονιανών με εμάς έγκειται στο γεγονός ότι έχουν τετραψήφιο αριθμό πράσινων δαχτυλιδιών που αιωρούνται γύρω από τα κεφάλια τους, είναι 134 μέτρα ψηλοί, ζυγίζουν όσο δέκα ομοφυλόφιλες μα ακόμα γαλάζιες φάλαινες, δεν έχουν πόδια, δεξί αυτί, υπόφυση, πνευμόνια, μάτια, ηλεκτρικές κουζίνες, φριτέζες, παντελόνια αρμάνι, σπληνάντερα και συκωταριά, φίλους, εχθρούς, Μάικλ Τζάκσον, ίντερνετ, νύχια και ροζ τηλέφωνα.

Έτσι, μετά από τόσα χρόνια πολεμικών διαταραχών και λοιπών βαρβαροτήτων, ειρήνη και ευημερία επικράτησαν στο ανθρώπινο είδος. Δεν ξεχνώ τις λαμπρές στιγμές μα δυστυχώς οι πόλεμοι είναι τα γεγονότα που σημάδεψαν την έως τώρα ιστορία. Αρκετά με το παρελθόν. Κοιτάζουμε μπροστά. Μόνο μπροστά! Κάθε δραστηριότητα πλέον αποσκοπούσε στο συνολικό καλό. Με την πάροδο των χρόνων και τον ερχομό νέων γενεών, η ιδέα του πολέμου ξεχάστηκε τελείως, τα σύνορα και οι διαχωρισμοί οποιασδήποτε μορφής έπαψαν να υφίστανται, η ανθρώπινη συμπεριφορά ως προς το περιβάλλον έπαψε να θυμίζει παρασιτισμό και όλα έβαιναν ομαλά. Όλοι έβλεπαν το μέλλον με μάτια που έλαμπαν από αισιοδοξία και προσμονή για ακόμα καλύτερες ημέρες. Κάπου στη Γροιλανδία λοιπόν, ένας πιγκουίνος ο οποίος ήταν φαλακρός από γεννησιμιού του, έξυνε τον αφαλό του κοιτώντας τα σύννεφα που περνούσαν. Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία, μόλις διέσχιζε τον πρώτο χρόνο της εφηβείας του. Λάτρευε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να κοιτάζει τα σύννεφα και να φαντάζεται εικόνες να διαδραματίζονται μέσα τους. Ίσως εκεί να είναι ο παράδεισος σκεφτόταν, ίσως εκεί να πηγαίνουν τα όνειρά μας. Ξάφνικά, ένας εκκωφαντικός ήχος διατάραξε την ησυχία του και μια πελώρια σκιά σκέπασε τη γη ολόκληρη. Ο καιρός άρχισε να τρελαίνεται καθώς πελώρια κύματα άρχισαν να υψώνονται ενώ ο άνεμος παρέσυρε τα πάντα τα οποία παρά το γεγονός ότι (σαν τους πιγκουίνους) είναι ασπρόμαυρα δε βλέπουν τα πράγματα ως τέτοια. Ένας κομήτης βρισκόταν σε πορεία κρούσης με τη γη και έπεφτε ακριβώς πάνω στον αφαλό του φαλακρού πιγκουίνου. Τι σύμπτωση θεέ μου! Λίγα λεπτά αργότερα στα έκτακτα δελτία ειδήσεων προειδοποιούσαν ότι η διάμετρος του κομήτη ξεπερνούσε σε μέγεθος την έρημο σαχάρα. Ο χρόνος που απέμενε στον πλανήτη μας ήταν μηδαμηνός. Λίγο παραπάνω από εικοσιτέσσερις ώρες. Το μέγεθός του βεβαίωνε το σίγουρο θάνατο. Όπως αρχαίοι προφήτες είχαν προβλέψει, ο όλεθρος ερχόταν και μάλιστα ταχύτατα! Όταν κάποιος ξέρει ότι του απομένουν μόλις 24 ώρες ζωής πως αντιδρά; Όταν όλος ο κοσμάκης το γνωρίζει; Όταν οι Μετάλλικα είναι ήδη μακριά και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα; Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείτε να φανταστείτε την ομορφιά της κατάστασης; Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη μπορεί να κάνει ότι θέλει χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπεις γιατί απλά δεν υπάρχει αύριο! Η γιαγιά από το απέναντι μπαλκόνι είχε άδικο τελικά που πίστευε. Τι τραγική ειρωνεία, να μπορούμε να χαρούμε πραγματικά τη ζωή ξέροντας ότι σε λίγο δε θα υπάρχει. Νέοι και γέροι λοιπόν, γυναίκες και άντρες, μορφωμένοι και αμόρφωτοι βγήκαν στους δρόμους, πέταξαν τα ρούχα τους και κλάιγοντας και ουρλιάζοντας ελευθέρωναν τον πραγματικό τους εαυτό. Έναν εαυτό που καμία οργανωμένη κοινωνία δεν μπορεί να δεχτεί, έναν εαυτό ελεύθερο! Μα για ποια οργανωμένη κοινωνία μιλώ; Έρχεται ο κομήτης...

Μία ημέρα αργότερα δεν υπήρχε τίποτα. Όλοι οι δαίμονες ήταν απελευθερωμένοι και το υπέρτατο όνειρο κάθε παιδιού είχε πραγματοποιηθεί. Να ταξιδέυουν στα άστρα! Ο πλανήτης μας πλέον βρισκόταν... παντού! Μέρα μετά τη μέρα, μήνα μετά το μήνα, χρόνο μετά το χρόνο, τα απομεινάρια της γης μας ταξίδευαν στο σύμπαν, περνούσαν δίπλα από λαμπρά αστέρια, έμπαιναν σε μαύρες τρύπες, έβγαιναν, χάιδευαν μακρινούς γαλαξίες και ποιος ξέρει... ίσως μια μέρα η σκόνη αυτή να συντελέσει στη δημιουργία ζωής κάπου αλλού, μακρυά από τον ήλιο μας. Κάπως έτσι δεν γεννήθηκε και η ζωή εδώ; Κάπως έτσι δε φτιάχτηκε και το σύπμαν μας; Οι πιθανότητες είναι άπειρες. Το χάος όλα τα γνωρίζει. Κάποια στιγμή θα βαρεθεί μόνο του και θα φτύσει μια νέα σπίθα. Μην απελπίζεστε λοιπόν και προπάντων μην παίρνετε ποτέ μα ποτέ ναρκωτικά! Μη χαραμίζετε τη ζωή σας, ακόμα κι αν δε σας αρέσει. Υπάρχει ένας κομήτης για όλους, ακόμα και για τους πιγκουίνους!

Το σερβιετάκι της Τσιτάρας

Η ιστορία μας ξεκινά στο όρος Γκν' φουλ' μπλεκ, το δεύτερο ψηλότερο σημείο της τρίτης γης μετά το "σπαθί" του Λάιον-Ο, ο οποίος τον τελευταίο μήνα δεν έχει σταματήσει να φωνάζει χόοοοοοοοοοοοοοοου. - "Τι πάτησε και φωνάζει έτσι;" απόρησε ένας περαστικός πιγκουινάνθρωπος χωρίς να λάβει καμία απάντηση καθώς το είδος του είναι δυστυχώς (;) αντικείμενο έντονης ρατσιστικής συμπεριφοράς από όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα, ακόμα και από ορισμένα άτομα του ιδίου είδους. Κανείς δε μπόρεσε να βρει τη ρίζα του σοβαρού αυτού προβλήματος, ίσως γιατί κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε. Σημαντικό είναι όμως το γεγονός ότι το θέμα αυτό δεν έφτασε ποτέ στον δαιμόνιο Χαρδαβέλα (γιατί η βέλα κάνει τη διαφορά) ο οποίος συνέχισε να κοιτάζει στον ουρανό ψάχνοντας για νοήμοντα σύννεφα.

Η Τσιτάρα ήταν θλιμμένη. Πάει καιρός από τότε που έχασε το σερβιετάκι-μενταγιόν-μεντακόρην που της έδωσε η γιαγιά της όταν συμπλήρωσε τα δεκαοχτώ χρόνια ζωής έχοντας ουρά. Το εν λόγω σερβιετάκι περνούσε από γιαγιά σε εγγονή τους τελευταίους τριάντα αιώνες μα τώρα δεν υπήρχε πουθενά. Καθισμένη στην κορυφή του Γκν'φουλ'μπλεκ, η Τσιτάρα άφηνε τον άνεμο να παρασύρει τα μαλλιά της σε κατευθύνσεις που μόνο τρελοί ποιητές οραματίστηκαν. Η θέα από 'κει ήταν φαντασμαγορική καθώς στο νότο απλωνόταν η κοιλάδα του μαύρου ποταμού ο οποίος περνώντας (χωρίς να αγγίξει ωστόσο) ανάμεσα από τις απόκρυμνες βουνοκορφές δήλωνε περήφανα ότι με τη δύναμη της θέλησης μπορεί κάποιος να φτάσει παντού. Το κακό ήταν ότι έκανε τις δηλώσεις αυτές στα τούρκικα, αφήνωντας μόνο τις μάγγισσες της τρίτης γης να κατανοήσουν το μεγάλο αυτό χρησμό. Είναι γνωστό ότι στον πλανήτη αυτό όλοι μα όλοι (από τους θάντερκατς, τα αρκουδάκια, τα σνιαρφ ως τα τσιράκια του Μαμ Ρα) μιλούν αγγλικά. Πιθανότατα η τρίτη γη υπήρξε αγγλοσαξωνική αποικία την οποία θρασύτατα μας αποκρύπτουν οι παγκόσμιοι τρομοκράτες καθώς από εκεί προμηθεύονται ραδιενεργά μέταλλα για την κατασκευή των υπερόπλων τους που μπορούν να εξουδετερώσουν οποιοδήποτε αμυντικό σύστημα, πόσο μάλλον την άμυνα του ολυμπιακού η οποία ακόμα μπάζει γαμώ το κέρατό μου. Το συμπέρσμα πάντως είναι ότι οι άγγλοι θέλουν να καταλάβουν τον πειραιά. Γιατί; Έλα τώρα, μην κάνεις τον ανυποψίαστο. Είναι γνωστό ότι χρόνια προσπαθούν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην ευρύτερη περιοχή των Αντικυθήρων και με ένα ορμητήριο σαν το λιμάνι του Πειραιά η αποστολή τους θα είναι ευκολότερη. Πιθανότατα να μη χρειαστεί ούτε καν ο Τζέημς Μποντ, κάτι που θα έφερνε λίγους ακόμα τουρίστες στην ήδη ταλαιπωρημένη από αυτούς και τη μυρωδιά τους πατρίδα μας. Έχετε ποτέ σας παρατηρήσει ότι οι ξένοι μυρίζουν; Το παρατήρησα σχεδόν τυχαία καθώς, παίζοντας σκάκι με τον εμπρηστή του κήπου της ανηψιάς του μπατζανάκη του ανηψιού του παππού της πεθεράς του γιου του γκέκα σε μια καφετέρια του Βερολίνου απέναντι από το ινδικό συντριβάνι, έφερα ντόρτια την πλέον κατάλληλη στιγμή. Οι άναρθρες, άναρχες και αλεξικέραυνες κραυγές-κραυνόου του εμπρηστή του κήπου της ανηψιάς του μπατζανάκη του ανηψιού του παππού της πεθεράς του γιου του γκέκα, εκτός της αγανάκτησης που υποδήλωναν, προσέλκυσαν και τους υπόλοιπους θαμώνες της βερολινέζικης καφετέριας. Αμέσως αισθάνθηκα περικυκλωμένος, όχι από τα αλογάκια του αντιπάλου μου αλλά από μια μάζα βρωμερών ξένων (=μη ελλήνων) που με έκαναν να αναρωτηθώ αν ο ξένιος δίας ήταν φετιχιστής. Αρχικά σκέφτηκα ότι έτυχε να έχουν μαζευτεί άπλυτοι γύρω μου. Μερικές μέρες μετά όμως και αφού ως τότε δε συνάντησα καθαρό άνθρωπο, συνειδητοποίησα την τραγική αλήθεια. Όσοι δεν είναι έλληνες είναι βρωμύλοι, σάπιοι και καταραμένοι. Μόνο οι Έλληνες είναι καθαρή φυλή, άλλωστε το νερό είναι αναμφισβήτητα ελληνική εφεύρεση σαν την ιστορία, το μπακλαβά, τη φασολάδα και τα ημισκούμπρια. Όταν σήκωσε την κονσέρβα-κοιμητήριο των τελευταίων η Τσιτάρα βρήκε το χαμένο σερβιετάκι της και με το χαμόγελο στα χείλη έσπευσε να ικανοποιήσει την προφητεία που την ήθελε αιώνια σκλάβα μου. Όλοι έζησαν καλά λοιπόν μα εγώ ακόμα καλύτερα αλλά θα βάλω και λίγη βία μέσα στο κείμενο για να αυξηθεί η τηλεθέαση. Λίγη βία. Μείνετε συντονισμένοι, έπεται συνέχεια, ο καιρός γαρ εγγύς όπως λέει και η βίβλος της αλήθειας. Χοχο! Στην πυράααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!